2. Larry

Najlepiej czyta się to przy Edzie Sheeranie- Give Me a Love x.

24 grudnia, rok 2012. Mija dokładnie rok od tamtego wydarzenia, które zmieniło moje życie totalnie, aż do śmierci.

Siedzę na łóżku ze słuchawkami w uszach, patrzę bezcelowo na sufit i myślę. To ostatnie zdarzało mi się najczęściej. Od roku. Dlaczego życie jest niesprawiedliwe? Dlaczego, to spotkało mnie? Akurat mnie. Dotykam dłonią miejsce obok. Jest puste. Od roku. I tak już zostanie. Przejeżdżam dłonią po niedawno posłanym łóżku. Znowu nic, pusto. Po raz trzeci upewniam się czy to nie jest sen. Po raz milionowy. Niestety, nic. Pustka. Pustka obok i w sercu.

Słyszę ciche pukanie. Nie odpowiadam, bo po co? Nie pomaga, ktoś wchodzi, ja nie patrzę.

-Harry.- zaczyna zachrypnięty głos. Zaciskam usta z bólu, wyobrażając sobie, że to on. Że to on stoi w wejściu, popatrzy się na mnie swoimi najpiękniejszymi oczami na świecie, podejdzie, przytuli i pocałuje, czule, jak zwykle- Harry.- głos odzywa się po raz kolejny. Słyszę jego kroki, zero reakcji- Zejdź do nas.- szepcze. Przekręcam się na drugi bok, przeczesując dłonią moją burzę loków. Które to on najbardziej kochał na świecie.

-Zostaw mnie.- zdołuję tylko tyle powiedzieć, prawie bezdźwięcznie. Liam odwraca się na pięcie i wychodzi. Cieszy mnie to niezmiernie.

Wychodzi. Siadam na łóżku, rozglądam się po pokoju i zaczynam płakać, a raczej wyć niczym wilk do księżyca. Dostrzegam na komodzie jego fotografię, nie powinienem na nią patrzeć, ale nie mogę. Podchodzę do mebla, biorę ramkę do ręki i siadam na łóżku. Już spokojniejszy. Przejeżdżam opuszkiem palca po jego policzku. Boli, cholernie boli.

-Jestem tu z tobą, Lou. Ty jesteś ze mną. Nigdzie nie odszedłeś.- uśmiecham się delikatnie, odkładając starą fotografię na miejsce. Biorę głęboki wdech, ubieram się w jego kurtkę, schodzę na dół, biegnę do hallu i zakładam buty. Nikomu nic nie mówię.

Pada deszcz, jest zimno. To nic. Pomimo tej pogody, jest mi ciepło. Idę w stronę cmentarza. Tak, Lou. Do Ciebie. Nie pozwolę, byś był sam w te święta. Przyrzekliśmy, że będziemy razem na zawsze, czemu to ty masz być teraz sam? Chłopcy mają siebie, wcale mnie nie potrzebują. Przyśpieszam kroku, by być jak najszybciej z tobą. W pierwszą rocznicę i twoje dwudzieste pierwsze urodziny. Nie mam dla Ciebie prezentu, ale to chyba nie problem. Zawsze mi powtarzałeś, że najlepszym prezentem jestem ja. I tego się trzymam, Tommo.

Dochodzę do bramy starego cmentarza. Kieruję się na dół, tam, gdzie teraz mieszkasz. Nie mam żadnego znicza. Przykro mi, kochanie. Kiedy już jestem, obok ciebie, czyszczę twój grób. Z pospadanych liści oraz innych, wypalonych świeczek. Następnie siadam na ławce, wzdycham ciężko i patrzę na twoje zdjęcie. Jesteś na nim poważny. Ale wciąż masz w sobie ten urok. Twoje roztrzepane włosy wciąż mnie urzekają.

-Witaj, słoneczko. Jak ci minął dzień?- zaczynam. To dziwne, że mówię do ciebie, kiedy ty leżysz dwa metry pod ziemią, ale wierzę, że mnie słyszysz- U mnie nic ciekawego. Dzisiaj mija pierwsza rocznica. Spokojnie, pamiętam. Też są twoje urodziny.- mówię monotonnie- Przez ten rok… wiele się zdarzyło, gdybyś tu był.- jęknąłem, dotykając płyty grobowej- Co ja mówię. Przecież tu jesteś. Śnisz mi się, co noc. Tęsknisz?- zapytałem, kładąc dłonie na kolanach- Nawet nie wiesz jak ja…- przegryzam dolną wargę i zamykam oczy.

Widzę Louisa i mnie. Półtora roku temu, kiedy idziemy do parku. Rozmawiamy o wszystkim. Nagle siadamy przy małym stawie. Chłopak odkręca się w moją stronę i pyta o nas. O naszej miłości.

-Louis. Ja… Modest…

-Przestań, Harry. Ja już dłużej nie mogę, rozumiesz? Larry Stylinson musi wyjść na świat! Proszę Cię.

-Tommo, kocham Cię, ale…

-Ale nie. Jasne, każda twoja odpowiedź tak się kończy.

Tak cholernie żałuję tamtych słów, gdybym mógł cofnąć czas. Gdybym mógł.

Kolejne wspomnienie. Równo sprzed roku. Mieliśmy się spotkać. Razem, w piątkę. Przy wigilijnym stole, nie mieszkaliśmy wtedy razem, a ty nas zaprosiłeś na święta. Dokładnie to pamiętam. Byliśmy umówieni na siódmą. Nawet nie wiesz, jak bardzo się wtedy cieszyłem na spotkanie. Cały dzień wyczekiwałem wieczoru. Tak mi się jeszcze zdawało. Pamiętam, weszliśmy do twojego domu, nikt nie otwierał. Sądziliśmy, że jesteś w pokoju, nie wiesz w co się ubrać. Poinformowałem resztę, że pójdę i cię przyprowadzę, a przy okazji zrobię ci prezent na urodziny i święta. Czekałem na to, bo chciałem Ci powiedzieć, jak bardzo Cię kocham i za każdym razem, kiedy Cię nie ma, usycham, umieram.  Szarpnąłem klamkę, tak bardzo chciałem być wtedy z tobą w jednym pomieszczeniu. Zapaliłem światło. I wtedy… wtedy Cię zobaczyłem. Leżałeś na łóżku, wraz z moim zdjęciem w dłoniach. Obok leżał list. Nie od razu go zauważyłem, bo pierw… pierw nie mogłem uwierzyć, co się dzieje. Usiadłem obok, potrząsając cię za ramiona, byś się zbudził. Dopiero wtedy, sięgnąłem po kartkę, przejechałem szybko wzrokiem, schowałem ją do kieszeni… Dalej, dalej nie chcę wspominać.

-Tommo.- jęczę, powstrzymując kolejne krople łez- Potrzebuję cię, stary. Tak cholernie cię potrzebuję!- krzyczę. Chowam twarz w dłoniach. Nie na długo. Czuję czyjś dotyk na sobie, odskakuję jak poparzony. Patrzę w prawo. Widzę… Louisa- Tommo.- jęczę ponownie. Dotykam Cię.

-Kocham Cię, zapomnijmy o tym. Żyj na nowo, Hazz.- kładziesz mi rękę na ramieniu. Zaciskam powieki i ponownie je otwieram- Wszystko w porządku, synu?- staruszka pyta z zaciekawieniem. Robię krok w tył, dotykając płyty grobowej. To byłeś ty. Tommo, proszę. Mam gulę w gardle nic nie mogę z siebie wydusić- Co tutaj robisz?- pyta ponownie. Moje oczy nie pomieszczą więcej łez. Płaczę, ponownie.

-Kocham Cię, Tommo. Zawsze będę.- zdejmuję z szyi medalion, który mi dałeś na moje urodziny. Kładę go przy zniczu, który ledwo się pali- Już nie długo, Louis. Będziemy razem, obiecuję.- żegnam się i wychodzę. Kiedy tylko jestem poza cmentarzem, wyciągam z kurtki białe pudełeczko. Potrząsam nim leciutki, słyszę. Otwieram je i widzę w nich białe pastylki.

Do domu dochodzę szybko. Nie mogąc się doczekać spotkania z tobą. Czekałem rok, teraz… Tommo, będziemy razem, obiecuję.

Od razu kieruję się do swojego pokoju. Zamykam się na klucz, pomimo że nikt tego nie zauważy. Biorę twoje zdjęcie z komody. Następnie mały skrawek papieru, piszę na nim „Przepraszam, Harry x”. Siadam na łóżku, cholernie szczęśliwy. Wyjmuję z opakowania tabletkę, drugą, trzecią. Popijam piwem, które piłem kilka godzin temu. Resztkami sił, obejmuję fotografię. Uśmiecham się. Opadam bezsilnie na podłogę. Z nadzieją, że niedługo się spotkamy. 

~*~*~*~*~*~*~*~

Tak by wyglądał jednopart o Larrym. Wybaczcie, ale nie jestem przyzwyczajona do pisania takich krótkich. Mam nadzieję, że nie spieprzyłam tego aż tak bardzo :). Zresztą to moja pierwszy jednopart o Larrym. Okay, zapraszam do czytania i komentowania! x